Udostępnienie informacji publicznej jest zatem czynnością, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Przepis ten stanowi, iż kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na (…) akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Ratio legis tego unormowania, rozszerzającego kontrolę sądu administracyjnego poza sferę decyzji i postanowień, będących tradycyjnie przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej jest umożliwienie sądowej kontroli również takich działań administracji publicznej, które nie są podejmowane w sformalizowanych postępowaniach, zapewniających ich uczestnikom określone gwarancje procesowe, a dotyczą praw i obowiązków obywateli i innych podmiotów w sferze publicznoprawnej, w stosunkach z organami administracji publicznej oraz w zakresie zadań realizowanych przez te organy oraz inne jednostki organizacyjne, za pośrednictwem których państwo realizuje swoje zadania. Udostępnienie informacji publicznej jest realizacją obowiązku wynikającego z ustawy o dostępie do informacji publicznej i jednocześnie realizacją uprawnienia obywateli do uzyskania tej informacji (Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi, komentarz pod red. T.Wosia, Wydawnictwo LexisNexis Prawnicze Warszawa 2005 str.85).

II SAB/Łd 29/07 - Wyrok WSA w Łodzi

Jednakże uwagę zwrócić należy, że kontroli sądu administracyjnego poddane są akty i czynności, o których mowa w przepisie art. 3 § 1 pkt 4 PostAdmU, które nie mają charakteru decyzji czy postanowienia. Podobnie jednak, jak w przypadku spraw załatwianych w drodze decyzji administracyjnej, chodzi tu o sprawy indywidualne, w których mogą być podejmowane akty lub czynności dotyczące określonych podmiotów. Akt lub czynność musi dotyczyć uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Musi więc istnieć związek między przepisem prawa, który określa uprawnienie lub obowiązek, a aktem lub czynnością, które dotyczą tak określonego uprawnienia lub obowiązku.
Akt lub czynność, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego charakteryzują się tym, że są podejmowane w sprawie indywidualnej, skierowane do oznaczonego podmiotu, dotyczą uprawnienia lub obowiązku tego podmiotu, samo zaś uprawnienie lub obowiązek, którego akt, czynność dotyczy, jest określone w przepisie prawa powszechnie obowiązującego.
Kolejnym kryterium wyznaczającym zakres dopuszczalności skargi na akt lub czynność jest przesłanka „z zakresu administracji publicznej”. Zatem akty lub czynności z zakresu administracji publicznej będą zawierały element władztwa administracyjnego. Zaś władcze działanie to takie, w którym o treści uprawnienia lub obowiązku przesądza jednostronnie organ wykonujący administrację publiczną, adresat jest związany tym jednostronnym działaniem z kolei jednostronne działanie jest zagwarantowane możliwością stosowania środków przymusu państwowego. Te trzy elementy nie zawsze muszą wystąpić łącznie. Wystarczający jest element jednostronności działania, od którego uzależnione jest korzystanie z uprawnienia, aby zakwalifikować akt lub czynność do aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej (B. Adamiak, Z problematyki właściwości sądów administracyjnych; Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego, Warszawa 2006 nr 2, s.15).
Jednakże uwagę zwrócić należy, że kontroli sądu administracyjnego poddane są akty i czynności, o których mowa w przepisie art. 3 § 1 pkt 4 p.p.s.a., które nie mają charakteru decyzji czy postanowienia. Podobnie jednak, jak w przypadku spraw załatwianych w drodze decyzji administracyjnej, chodzi tu o sprawy indywidualne, w których mogą być podejmowane akty lub czynności dotyczące określonych podmiotów. Akt lub czynność musi dotyczyć uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Musi więc istnieć związek między przepisem prawa, który określa uprawnienie lub obowiązek, a aktem lub czynnością, które dotyczą tak określonego uprawnienia lub obowiązku.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku z dnia 4 listopada 2010 r. - III SA/Gd 296/10

Skarga na bezczynność jest nie tylko środkiem procesowym mającym przeciwdziałać opieszałym i przewlekłym działaniom administracji publicznej, ale umożliwia też dokonywanie przez sąd administracyjny prawidłowej wykładni prawa administracyjnego wówczas, kiedy organ prezentuje pogląd, że żadna norma ustawowa nie zobowiązuje go i nie upoważnia do działania.

I OSK 1608/09 - wyrok NSA (N) z dnia 23-03-2010

Zatem zgodnie się podkreśla, że wskazane w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., akty administracji publicznej, aby mogły zostać poddane kontroli sądowej, muszą dotyczyć spraw indywidualnych, skierowanych do określonych adresatów, których praw i obowiązków dotyczą, zaś uprawnienie lub obowiązek, którego czynność dotyczy, musi być określone w przepisie prawa powszechnie obowiązującego. Regulacja taka stanowi bowiem istotne uzupełnienie sądowej kontroli administracji w sprawach indywidualnych, zapobiegając unikaniu przez organ kontroli sądowej spraw indywidualnych niezakończonych w drodze decyzji administracyjnej. Stąd też wyłączone spod zakresu stosowania art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., są akty o charakterze generalnym.

I OSK 169/09 - Wyrok NSA

dip/zaskarzanie-bip.txt · ostatnio zmienione: 2014/05/24 01:01 przez naczelnik
Public Domain
www.chimeric.de Valid CSS Driven by DokuWiki do yourself a favour and use a real browser - get firefox!! Recent changes RSS feed Valid XHTML 1.0