Różnice

Różnice między wybraną wersją a wersją aktualną.

Odnośnik do tego porównania

Poprzednia rewizja po obu stronach Poprzednia wersja
Nowa wersja
Poprzednia wersja
dip:uniki [2016/02/18 17:24]
naczelnik [Dane osobowe wnioskodawcy]
dip:uniki [2016/10/07 08:00] (aktualna)
naczelnik
Linia 25: Linia 25:
  
 > „Informację publiczną stanowi całość akt postępowania prowadzonego przez organ administracji publicznej - w tym zarówno dokumenty wytworzone, jak i posiadane przez organ w związku z konkretną sprawą. Przepisy u.d.i.p. nie ograniczają prawa do informacji wyłącznie do dokumentów urzędowych. Co do zasady zatem udostępnieniu podlegać będzie wszystko, co znajduje się w aktach postępowania, niezależnie od tego, czy będzie to dokument urzędowy, czy prywatny. Bez znaczenia pozostaje również to, czy dokument znajdujący się w aktach ma charakter "wewnętrzny", czy "roboczy.” > „Informację publiczną stanowi całość akt postępowania prowadzonego przez organ administracji publicznej - w tym zarówno dokumenty wytworzone, jak i posiadane przez organ w związku z konkretną sprawą. Przepisy u.d.i.p. nie ograniczają prawa do informacji wyłącznie do dokumentów urzędowych. Co do zasady zatem udostępnieniu podlegać będzie wszystko, co znajduje się w aktach postępowania, niezależnie od tego, czy będzie to dokument urzędowy, czy prywatny. Bez znaczenia pozostaje również to, czy dokument znajdujący się w aktach ma charakter "wewnętrzny", czy "roboczy.”
-( Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 grudnia 2011 r.I OSK 1550/11, LEX nr 1149195 )+( Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 grudnia 2011 roku w sprawie sygn.I OSK 1550/11, LEX nr 1149195 )
  
 > „Akta sprawy administracyjnej są bez wątpienia wiadomością "wytworzoną przez szeroko rozumiane władze publiczne". Należy je zatem uznać za informację publiczną w rozumieniu ustawy. Nie ma przy tym znaczenia, czy są to informację mające postać dokumentów urzędowych czy też nie. Nie należy tworzyć definicji informacji publicznej wyłącznie w oparciu o art. 6 ustawy, gdyż zawiera on tylko przykładowe wyliczenie danych będących informacją publiczną. Przepis ten może stanowić jedynie pomoc w interpretacji, czy dana informacja ma charakter publiczny. Błędny jest zatem pogląd wyrażony w uzasadnieniu decyzji organu II instancji, jakoby tylko dokumenty urzędowe podlegały udostępnieniu. Definicja informacji publicznej musi być konstruowana - jak ukazano to wyżej - przede wszystkim w oparciu o art. 1 ust. 1 ustawy. również w wyroku z dnia 30 października 2002 r., sygn. II SA 1956/02, NSA przyjął, że akta sprawy administracyjnej, jako odnoszące się do działania podmiotów publicznych, a mianowicie organów administracji publicznej, stanowią informację publiczną.”  > „Akta sprawy administracyjnej są bez wątpienia wiadomością "wytworzoną przez szeroko rozumiane władze publiczne". Należy je zatem uznać za informację publiczną w rozumieniu ustawy. Nie ma przy tym znaczenia, czy są to informację mające postać dokumentów urzędowych czy też nie. Nie należy tworzyć definicji informacji publicznej wyłącznie w oparciu o art. 6 ustawy, gdyż zawiera on tylko przykładowe wyliczenie danych będących informacją publiczną. Przepis ten może stanowić jedynie pomoc w interpretacji, czy dana informacja ma charakter publiczny. Błędny jest zatem pogląd wyrażony w uzasadnieniu decyzji organu II instancji, jakoby tylko dokumenty urzędowe podlegały udostępnieniu. Definicja informacji publicznej musi być konstruowana - jak ukazano to wyżej - przede wszystkim w oparciu o art. 1 ust. 1 ustawy. również w wyroku z dnia 30 października 2002 r., sygn. II SA 1956/02, NSA przyjął, że akta sprawy administracyjnej, jako odnoszące się do działania podmiotów publicznych, a mianowicie organów administracji publicznej, stanowią informację publiczną.” 
-( Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 kwietnia 2005 r.IV SA/Po 1541/04, LEX nr 835237: )+( Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 kwietnia 2005 roku w sprawie sygn.IV SA/Po 1541/04, LEX nr 835237: )
  
  
 Informacją publiczną jest treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku publicznego (wyrok NSA z dnia 11 września 2012 roku w sprawie sygn. I OSK 903/12, Wyrok NSA z dnia 25 marca 2014 r. I OSK 2351/2013). Dotyczy to też wszelkich faktur czy rachunków związanych z takimi umowami (Wyrok NSA z dnia 03 stycznia 2012 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 2157/11). Informacją publiczną jest treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku publicznego (wyrok NSA z dnia 11 września 2012 roku w sprawie sygn. I OSK 903/12, Wyrok NSA z dnia 25 marca 2014 r. I OSK 2351/2013). Dotyczy to też wszelkich faktur czy rachunków związanych z takimi umowami (Wyrok NSA z dnia 03 stycznia 2012 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 2157/11).
  
-Zestawienie (rejestr) umów stanowi informacje publiczną (zob. np. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 25 lutego 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Ol 5/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 04 marca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 693/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 marca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 740/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 749/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 maja 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 168/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 maja 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 68/14, wyrok WSA w Olsztynie z dnia 26 czerwca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Ol 52/14, wyrok WSA w Krakowie z dnia 26 czerwca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Kr 113/14, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 września 2014 roku w sprawie sygn. akt. IV SAB/Po 55/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 października 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 426/14, wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 26 listopada 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Go 103/14, wyrok WSA w Olsztynie z dnia 30 września 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Ol 84/14). Jak również informacje o organizacji takich rejestrów (zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 04 marca 2015 roku w sprawie sygn. akt. VIII SAB/Wa 75/14, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 25 marca 2015 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Gd 15/15, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 27 lutego 2015 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Rz 5/15, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 09 września 2015 roku w sprawie sygn. akt. IV SAB/Wr 133/15, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 27 maja 2015 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Rz 31/15, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 02 października 2015 roku w sprawie sygn. akt. IV SAB/Wr 178/15, wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 listopada 2015 roku w sprawie sygn. akt. VIII SAB/Wa 38/15, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 stycznia 2016 roku sygn. akt. VIII SAB/Wa 82/15).+Zestawienie (rejestr) umów stanowi informacje publiczną (zob. np. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 25 lutego 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Ol 5/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 04 marca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 693/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 marca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 740/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 749/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 maja 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 168/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 maja 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 68/14, wyrok WSA w Olsztynie z dnia 26 czerwca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Ol 52/14, wyrok WSA w Krakowie z dnia 26 czerwca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Kr 113/14, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 września 2014 roku w sprawie sygn. akt. IV SAB/Po 55/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 października 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 426/14, wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 26 listopada 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Go 103/14, wyrok WSA w Olsztynie z dnia 30 września 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Ol 84/14). Jak również informacje o organizacji takich rejestrów (zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 04 marca 2015 roku w sprawie sygn. akt. VIII SAB/Wa 75/14, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 25 marca 2015 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Gd 15/15, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 27 lutego 2015 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Rz 5/15, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 09 września 2015 roku w sprawie sygn. akt. IV SAB/Wr 133/15, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 27 maja 2015 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Rz 31/15, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 02 października 2015 roku w sprawie sygn. akt. IV SAB/Wr 178/15, wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 listopada 2015 roku w sprawie sygn. akt. VIII SAB/Wa 38/15, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 stycznia 2016 roku sygn. akt. VIII SAB/Wa 82/15, wyrok NSA z dnia 16 lutego 2016 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 2440/14, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 9 września 2016 roku w sprawie sygn. akt. II SA/Rz 837/16, wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 czerwca 2016 roku w sprawie sygn. akt. II SA/Wa 160/16).
  
 - wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2014 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 213/14 - umowy z pracownikami - wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2014 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 213/14 - umowy z pracownikami
 +==== Interes prawny ====
 +> Dokumenty urzędowe będące w posiadaniu przedsiębiorstwa energetycznego nie tracą charakteru informacji publicznej w przypadku, gdy ich udostępnienia domaga się osoba fizyczna pozostająca lub mogąca pozostawać w sporze cywilnoprawnym z tym przedsiębiorstwem. Odmienne zapatrywania są sprzeczne z celem regulacji ustawowych i konstytucyjnych dotyczących dostępu do informacji publicznej, a nadto byłyby one nielogiczne. Ocena czy określona informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu u.d.i.p. nie może być odmienna w zależności od tego, kto ubiega się o jej udostępnienie. Zainteresowany, kierując swój wniosek do podmiotu zobowiązanego, nie musi wykazywać, w jakim celu żądana informacja publiczna jest mu potrzebna. Jedynie w przypadku żądania dotyczącego udzielenia informacji publicznej przetworzonej, konieczne jest wykazanie, że jej udostępnienie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Ponadto tylko, gdy istnieje alternatywny tryb dostępu do żądanej informacji publicznej, wówczas wyłączone jest stosowanie ustawy o dostępie do informacji publicznej, o czym stanowi art. 1 ust. 2 u.d.i.p. Jednak możliwości zwrócenia się z analogicznym wnioskiem do właściwych organów administracji publicznej o wydanie kserokopii ewentualnych decyzji administracyjnych, będących przedmiotem zainteresowania skarżącego, nie należy utożsamiać z istnieniem alternatywnego trybu dostępu do żądanej informacji publicznej. To wnioskodawca bowiem decyduje o tym, od którego z ewentualnych dysponentów informacji publicznej chciałby ją uzyskać. Jedynie istnienie innej regulacji, której przepisy pozwalałyby na uzyskanie objętych wnioskiem decyzji administracyjnych, wyłączyłoby tryb z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie takiego trybu nie ma. Zatem samo przedsądowe formułowanie indywidualnych roszczeń cywilnoprawnych przez skarżącego wobec Spółki i podejmowanie prób negocjacji w tym względzie nie wyłącza możliwości domagania się - w trybie u.d.i.p. - udostępnienia kserokopii dokumentów, stanowiących podstawę zlokalizowania i posadowienia linii elektroenergetycznej na wskazanej nieruchomości. 
 +wyrok NSA z dnia 09 stycznia 2015 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 230/14
 ==== Środki publiczne ==== ==== Środki publiczne ====
 > Środki finansowe, umożliwiające realizację czynności przez organ administracji publicznej, podlegają takim samym zasadom jawności jak inne informacje publiczne, niezależnie od źródła ich pochodzenia. W ocenie Sądu teza ta jest nie tylko oczywiście trafna w odniesieniu do środków publicznych, ale także trafna w odniesieniu do środków "niepublicznych", gdyby takowe miały być zaangażowane w podejmowanie czynności przez organ administracji publicznej w zakresie wyraźnie odniesionym do zadań lub funkcji tego organu. Innymi słowy, gdyby Burmistrz Miasta Wadowice wydawała prywatne środki finansowe na czynności nie związane z wykonywaniem mandatu burmistrza, wówczas takie wydatki nie stanowiłyby informacji publicznej. Jeżeli jednak Burmistrz wydaje nawet prywatne środki na wykonywanie zadania publicznego lub takie środki angażuje na utrzymanie swojego stanowiska publicznego jako burmistrza danej gminy - to wielkość tych środków i ich pochodzenie winny być objęte ustawą o dostępie do informacji publicznej. > Środki finansowe, umożliwiające realizację czynności przez organ administracji publicznej, podlegają takim samym zasadom jawności jak inne informacje publiczne, niezależnie od źródła ich pochodzenia. W ocenie Sądu teza ta jest nie tylko oczywiście trafna w odniesieniu do środków publicznych, ale także trafna w odniesieniu do środków "niepublicznych", gdyby takowe miały być zaangażowane w podejmowanie czynności przez organ administracji publicznej w zakresie wyraźnie odniesionym do zadań lub funkcji tego organu. Innymi słowy, gdyby Burmistrz Miasta Wadowice wydawała prywatne środki finansowe na czynności nie związane z wykonywaniem mandatu burmistrza, wówczas takie wydatki nie stanowiłyby informacji publicznej. Jeżeli jednak Burmistrz wydaje nawet prywatne środki na wykonywanie zadania publicznego lub takie środki angażuje na utrzymanie swojego stanowiska publicznego jako burmistrza danej gminy - to wielkość tych środków i ich pochodzenie winny być objęte ustawą o dostępie do informacji publicznej.
 (Wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 maja 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Kr 104/14) (Wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 maja 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Kr 104/14)
 +==== Wykorzystanie w celach prywatnych ====
 +Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 listopada 2013 r. w sprawie sygn. akt I OSK 1830/13 błędem jest założenie, iż samo wykazanie prywatnego celu w jakim zamierza użyć żądanej informacji podmiot występujący z wnioskiem o jej udzielenie, wyłącza publiczny charakter tej informacji. Twierdzenie takie nie znajduje uzasadnienia w treści przepisów prawa materialnego art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. Takiej definicji pojęcia informacji publicznej w znaczeniu przedmiotowym nie można też dopatrzyć się w art. 61 Konstytucji. Dopuszczenie wprost, bez szczególnego zapisu ustawowego, że cel, któremu ma posłużyć informacja wpływa na zdefiniowanie jej publicznego charakteru, powodowałoby ograniczenie prawa do informacji publicznej w sposób znaczący. Tymczasem ustawodawca przewidując ograniczenie prawa do informacji publicznej (art. 5 ustawy) i zakreślając obszar ograniczenia nadal określa ją jako informację publiczną. Oznacza to, że przepisy art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. wymagają przy ich stosowaniu każdorazowego określenia, czy żądanie określone we wniosku o udzielenie informacji publicznej dotyczy informacji o sprawach publicznych. Odmowa zastosowania wymienionych przepisów wyłącznie w oparciu o ustalenie, iż zamiarem wnioskodawcy jest ich wykorzystanie w celu prywatnym, byłaby odmową ich stosowania w oparciu o nieznane kryterium ustawowe. Zgodnie z art. 2 ust. 2 u.d.i.p. od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. W wyroku z dnia 22 listopada 2013 r., sygn. akt I OSK 1748/13 NSA uznał natomiast, że art. 2 ust. 2 u.d.i.p. wskazuje, iż cel, dla którego osoba ta chce informację wykorzystać, jest z tego punktu widzenia obojętny. Niepodobna zatem uzależniać prawa do informacji publicznej, a tym samym również ograniczać obowiązku jej udzielenia, od przyczyny, dla której wnioskodawca tej informacji się domaga (wyroki NSA m.in.: z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt I OSK 1599/13, z dnia 20 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1988/13, z dnia 17 stycznia 2014 r., sygn. akt I OSK 2030/13, z dnia 26 lutego 2014 r., sygn. akt I OSK 2354/13, z dnia 12 marca 2014 r., sygn. akt I OSK 2753/13, z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 2874/13). Ocena, czy określona informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy nie może być odmienna w zależności od tego, jaki wnioskodawca ubiegać się będzie o jej udostępnienie (tak w wyrokach NSA m.in.: z dnia 15 listopada 2013 r., sygn. akt I OSK 1585/13, z dnia 20 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1987/13, z dnia 31 stycznia 2014 r., sygn. akt I OSK 2137/13, z dnia 26 lutego 2014 r., sygn. akt I OSK 2400/13, z dnia 12 marca 2014 r., sygn. akt I OSK 3026/13, z dnia 11 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 3031/13, z dnia 23 czerwca 2014 r., sygn. akt I OSK 3036/13).
 ====== Procedura ====== ====== Procedura ======
  
Linia 45: Linia 50:
  
 Przepis przewidujący dodatkowy sposób upublicznienia niektórych informacji publicznych, w formie np. sprawozdań, nie wyłącza prawa dostępu do uzyskiwania tych informacji w tym, ani w szerszym zakresie w w trybie u.d.i.p. (uchwała NSA z dnia 09 grudnia 2013 roku w sprawie sygn. akt. I OPS 8/13, wyrok WSA w Łodzi wyroku z dnia 27 listopada 2012 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Łd 131/12, wyrok NSA z dnia 21 września 2012 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 1393/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 62/14). Przepis przewidujący dodatkowy sposób upublicznienia niektórych informacji publicznych, w formie np. sprawozdań, nie wyłącza prawa dostępu do uzyskiwania tych informacji w tym, ani w szerszym zakresie w w trybie u.d.i.p. (uchwała NSA z dnia 09 grudnia 2013 roku w sprawie sygn. akt. I OPS 8/13, wyrok WSA w Łodzi wyroku z dnia 27 listopada 2012 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Łd 131/12, wyrok NSA z dnia 21 września 2012 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 1393/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 62/14).
 +==== Odrębny podmiot ====
 +Jeśli informacja publiczna nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, a zatem nie jest publicznie dostępna, podmiot zobowiązany do jej udostępnienia i będący w jej posiadaniu ma obowiązek udostępnić tę informację wnioskodawcy niezależnie od swojej wiedzy co do tego, że wnioskodawca nią dysponuje na skutek jej uzyskania od innego podmiotu zobowiązanego (zob. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 24 maja 2016 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Bk 87/15).
 +==== Obieg publiczny ====
 +>  Nie wynika to w szczególności z przytoczonego przez pełnomocnika organu orzeczenia z dnia 22 czerwca 2007 r. w sprawie II SAB/Wa 175/06 (k. 68). Mowa jest w nim o tym, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej powinien być załatwiony wówczas, gdy "informacja nie została wcześniej udostępniona i nie funkcjonuje w publicznym obiegu". A zatem jeśli informacja funkcjonuje w publicznym obiegu np. poprzez udostępnienie jej w BIP podmiotu zobowiązanego, to faktycznie brak jest obowiązku jej ponownego udostępnienia, a wystarczy wskazanie, w jakim miejscu się znajduje. Powyższe stanowisko Sądu prezentowane w sprawie niniejszej znajduje oparcie w treści art. 10 ust. 1 u.d.i.p., zgodnie z którym na wniosek jest udostępniania wyłącznie informacja nieudostępniona w BIP lub centralnym repozytorium. Jeśli zatem udostępnienia w BIP lub repozytorium nie ma, nie może być mowy o zwolnieniu z załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a w konsekwencji z udostępnienia takiej informacji, nawet jeśli Wnioskodawca posiada ją od innego podmiotu niż adresat wniosku, ale nie jest ona powszechnie dostępna.
 +wyrok WSA w Białymstoku z dnia 24 maja 2016 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Bk 87/15
 ==== Strona internetowa ==== ==== Strona internetowa ====
 Upublicznienie informacji nie w Biuletynie Informacji Publicznej, lecz za pośrednictwem stron internetowych podmiotu nie zwalnia z udostępnienia informacji w BIP, jeżeli strona ta nie spełnia wymogów technicznych dla BIP. Nie ma i nie było bowiem żadnych podstaw, by za równorzędne traktować sposoby udostępnienia informacji za pośrednictwem własnego BIP oraz za pośrednictwem innych stron internetowych (wyrok NSA - II SAB 220/03, wyrok NSA z dnia 03 stycznia 2013 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 2244/12) lub BIP innego organu (zob. wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 06 maja 2011 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Rz 14/11). Zainteresowany musi mieć również zagwarantowane prawo do zweryfikowania informacji w kilku źródłach (zob. Wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 marca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Kr 8/14) z dochowaniem odpowiednich wymogów określających m. in. odpowiedzialność i wiarygodność informacji.  Upublicznienie informacji nie w Biuletynie Informacji Publicznej, lecz za pośrednictwem stron internetowych podmiotu nie zwalnia z udostępnienia informacji w BIP, jeżeli strona ta nie spełnia wymogów technicznych dla BIP. Nie ma i nie było bowiem żadnych podstaw, by za równorzędne traktować sposoby udostępnienia informacji za pośrednictwem własnego BIP oraz za pośrednictwem innych stron internetowych (wyrok NSA - II SAB 220/03, wyrok NSA z dnia 03 stycznia 2013 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 2244/12) lub BIP innego organu (zob. wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 06 maja 2011 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Rz 14/11). Zainteresowany musi mieć również zagwarantowane prawo do zweryfikowania informacji w kilku źródłach (zob. Wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 marca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Kr 8/14) z dochowaniem odpowiednich wymogów określających m. in. odpowiedzialność i wiarygodność informacji. 
Linia 65: Linia 75:
 Informacja przetworzona to taka: Informacja przetworzona to taka:
   * która została opracowana przez podmiot zobowiązany przy  użyciu dodatkowych sił i środków oraz na podstawie kryteriów wskazanych  przez wnioskodawcę (IV SAB/Po 33/13 - Wyrok WSA w Poznaniu)   * która została opracowana przez podmiot zobowiązany przy  użyciu dodatkowych sił i środków oraz na podstawie kryteriów wskazanych  przez wnioskodawcę (IV SAB/Po 33/13 - Wyrok WSA w Poznaniu)
-  * co do której podmiot zobowiązany do jej udzielenia nie dysponuje taką "gotową" informacją na dzień złożenia wniosku, lecz jej udostępnienie wymaga podjęcia  dodatkowych czynności, polegających np. na sięgnięciu do dokumentacji  źródłowej, dokonaniu stosownych analiz, obliczeń, zestawień  statystycznych połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskanie określonych  środków osobowych i finansowych (por. wyrok WSA w Warszawie z  22.02.2006 r.II SA/Wa 1721/05, "Prokuratura i Prawo" – wkładka  2006/5/53; II SA/Wa 481/05 - Wyrok WSA w Warszawie)  +  * co do której podmiot zobowiązany do jej udzielenia nie dysponuje taką "gotową" informacją na dzień złożenia wniosku, lecz jej udostępnienie wymaga podjęcia  dodatkowych czynności, polegających np. na sięgnięciu do dokumentacji  źródłowej, dokonaniu stosownych analiz, obliczeń, zestawień  statystycznych połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskanie określonych  środków osobowych i finansowych (por. wyrok WSA w Warszawie z  22.02.2006 roku w sprawie sygn. akt. II SA/Wa 1721/05, "Prokuratura i Prawo" – wkładka  2006/5/53; II SA/Wa 481/05 - Wyrok WSA w Warszawie)  
-  * taka informacja, i poprzedzona musi być złożonymi działaniami myślowymi tzn. podjęcia przez podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji działania o charakterze intelektualnym w odniesieniu do zbioru informacji, który jest w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 u.d.i.p) i nadania skutkom tego działania cech informacji (por. H. lzdebski, Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Warszawa 2001 r.s. 31; R. Stefanicki, Ustawa o dostępie do informacji publicznej - Wybrane zagadnienia w świetle orzecznictwa sądowego, "Państwo i Prawo" 2004 r. nr 2 s. 97; I OSK 1015/12 - Wyrok NSA)+  * taka informacja, i poprzedzona musi być złożonymi działaniami myślowymi tzn. podjęcia przez podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji działania o charakterze intelektualnym w odniesieniu do zbioru informacji, który jest w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 u.d.i.p) i nadania skutkom tego działania cech informacji (por. H. lzdebski, Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Warszawa 2001 roku w sprawie sygn.s. 31; R. Stefanicki, Ustawa o dostępie do informacji publicznej - Wybrane zagadnienia w świetle orzecznictwa sądowego, "Państwo i Prawo" 2004 r. nr 2 s. 97; I OSK 1015/12 - Wyrok NSA)
   * której przygotowanie wymaga zebrania lub zsumowanie pojedynczych informacji powstałych na podstawie różnych kryteriów, które wymagają odpowiedniego zestawienia, samodzielnego ich zredagowania związanego z koniecznością przeprowadzenia stosownych czynności analitycznych (I OSK 426/11 - Wyrok NSA)   * której przygotowanie wymaga zebrania lub zsumowanie pojedynczych informacji powstałych na podstawie różnych kryteriów, które wymagają odpowiedniego zestawienia, samodzielnego ich zredagowania związanego z koniecznością przeprowadzenia stosownych czynności analitycznych (I OSK 426/11 - Wyrok NSA)
   * na którą składa się pewna suma tak zwanej informacji publicznej prostej, dostępnej bez wykazywania przesłanki interesu publicznego. Ze względu jednak na treść żądania, udostępnienie wnioskodawcy konkretnej informacji publicznej nawet o wspomnianym wyżej prostym charakterze, wiązać się może z potrzebą przeprowadzenia odpowiednich analiz, zestawień, wyciągów, usuwania danych chronionych prawem. Takie zabiegi czynią zatem takie informacje proste, informacją przetworzoną, której udzielenie skorelowane jest z potrzebą wykazania przesłanki interesu publicznego (I OSK 1347/05 - Wyrok NSA),   * na którą składa się pewna suma tak zwanej informacji publicznej prostej, dostępnej bez wykazywania przesłanki interesu publicznego. Ze względu jednak na treść żądania, udostępnienie wnioskodawcy konkretnej informacji publicznej nawet o wspomnianym wyżej prostym charakterze, wiązać się może z potrzebą przeprowadzenia odpowiednich analiz, zestawień, wyciągów, usuwania danych chronionych prawem. Takie zabiegi czynią zatem takie informacje proste, informacją przetworzoną, której udzielenie skorelowane jest z potrzebą wykazania przesłanki interesu publicznego (I OSK 1347/05 - Wyrok NSA),
Linia 72: Linia 82:
 Informacją prosta: Informacją prosta:
   * "Przetworzenie" informacji,  o jakim mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., polega na dokonaniu zmian w  jej treści, a nie na odjęciu z jakiegoś dokumentu elementów  niezwiązanych z jego treścią (por. I OSK 1015/12 - Wyrok NSA, CBOSA, wyrok WSA w Krakowie z 30.01.2009 r., II SA/Kr 1258/08, CBOSA). Selekcja dokumentów, ich analiza pod względem  treści, są zwykłymi czynnościami, które nie mają wpływu i nie dają  podstaw do zakwalifikowania żądanych dokumentów, jako informacji przetworzonej ( VIII SA/Wa 1072/11 - Wyrok WSA w Warszawie)   * "Przetworzenie" informacji,  o jakim mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., polega na dokonaniu zmian w  jej treści, a nie na odjęciu z jakiegoś dokumentu elementów  niezwiązanych z jego treścią (por. I OSK 1015/12 - Wyrok NSA, CBOSA, wyrok WSA w Krakowie z 30.01.2009 r., II SA/Kr 1258/08, CBOSA). Selekcja dokumentów, ich analiza pod względem  treści, są zwykłymi czynnościami, które nie mają wpływu i nie dają  podstaw do zakwalifikowania żądanych dokumentów, jako informacji przetworzonej ( VIII SA/Wa 1072/11 - Wyrok WSA w Warszawie)
-  * "Fundusz w zasobach elektronicznych posiada zatem wszystkie wskazane we wniosku informacje. Operacje dotyczące ich uzyskania trudno uznać za tak czasochłonne i pracochłonne aby można było przyjąć, że sporządzone w ten sposób zestawienie tworzy informację przetworzoną. Jest to wyłącznie informacja prosta nawet jeśli liczba składających się na nią elementów jest znaczna. Istotny jednak jest sposób jej uzyskania. Czynności polegające na operacjach przeprowadzanych w programie komputerowym nie angażują takich zasobów, aby mogły zakłócać normalne funkcjonowanie organu. Sama bowiem istota gromadzenia i utrwalania informacji w zasobach elektronicznych zakłada szybki i łatwy do nich dostęp." (I OSK 1199/11 - Wyrok NSA) 
  
 >W wyniku stosowania takich czynności organu nie powstaje bowiem żadna nowa informacja. O przetworzeniu informacji  nie stanowi też sięganie do materiałów archiwalnych czy też źródłowych.  Także czasochłonność oraz trudności organizacyjno-techniczne jakie  wiążą się z przygotowaniem informacji  publicznej, nie mogą zwalniać zobowiązanego podmiotu z tego obowiązku, a  tym samym kwestie te nie mogą ograniczać prawa do uzyskania informacji publicznej przewidzianego w art. 3 u.d.i.p. >W wyniku stosowania takich czynności organu nie powstaje bowiem żadna nowa informacja. O przetworzeniu informacji  nie stanowi też sięganie do materiałów archiwalnych czy też źródłowych.  Także czasochłonność oraz trudności organizacyjno-techniczne jakie  wiążą się z przygotowaniem informacji  publicznej, nie mogą zwalniać zobowiązanego podmiotu z tego obowiązku, a  tym samym kwestie te nie mogą ograniczać prawa do uzyskania informacji publicznej przewidzianego w art. 3 u.d.i.p.
Linia 97: Linia 106:
  
 Podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej muszą wykazać, że objęte wnioskiem żądanie dotyczy informacji publicznej o charakterze przetworzonym i mogą odmówić jej udostępnienia tylko wtedy, gdy wnioskodawca, pomimo wezwania, nie wykaże istnienia interesu publicznego (I OSK 1938/10 - Wyrok NSA). Podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej muszą wykazać, że objęte wnioskiem żądanie dotyczy informacji publicznej o charakterze przetworzonym i mogą odmówić jej udostępnienia tylko wtedy, gdy wnioskodawca, pomimo wezwania, nie wykaże istnienia interesu publicznego (I OSK 1938/10 - Wyrok NSA).
 +
 +==== forma zakonczenia postępowania ====
 +Warto w tym zakresie odwołać się do wyroku NSA z 8 lutego 2011 roku w sprawie sygn.sygn. akt I OSK 1938/10: //W przypadku nieudzielania informacji publicznej przetworzonej decyzją kończącą postępowanie nie może być zatem decyzja o jego umorzeniu wydana w oparciu o przepis art. 14 ust. 2 u.d.i.p. Przepis ten przewiduje bowiem umorzenie postępowania jeżeli udostępnienie żądanej informacji w sposób wskazany we wniosku nie jest możliwe ponieważ uniemożliwiają to środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany, a wnioskodawca w zakreślonym terminie nie wskazał innej formy udostępnienia żądanej informacji. Brak ustawowej przesłanki udzielenia informacji publicznej przetworzonej, tj. istnienia po stronie wnioskodawcy szczególnie uzasadnionego interesu publicznego skutkuje natomiast decyzją o odmowie udzielenia tej informacji, opartą o przepis art. 16 ust. 1 u.d.i.p.//
 === bezczynność === === bezczynność ===
-> Sąd orzekający niniejszej sprawie nie podziela poglądu wyrażonego przez organ, że samo wezwanie wystosowane do wnioskodawcy żądającego udostępnienia informacji publicznej w trybie art. ust. 1 pkt 1 ustawy i brak odpowiedzi wnioskodawcy wyczerpuje po stronie organu obowiązek udzielenia informacji publicznej i nie obliguje do dalszych stosownych działań w odpowiedniej, prawem przewidzianej formie, a tym samym aby uzasadniało wniosek z odpowiedzi na skargę o umorzenie postępowania. +Brak udzielenia odpowiedzi wnioskodawcy na wezwanie do wykazania szczególnie interesu publicznego nie chroni przed zarzutem bezczynności. 
-> Brak odpowiedzi skarżącego na wezwanie po upływie 14 dni od udzielonego terminu na odpowiedź winien doprowadzić do odmowy udzielenia informacji publicznej, bądź do jej udzielenia w zależności od końcowego przekonania organu co do charakteru złożonego wniosku o jej udzielenieDo dnia rozprawy przed sądem – 08 lipca 2015 roku - organ nie wydał decyzji ani nie udzielił żądanej przez skarżącego informacji, z tego też względu pozostaje bezczynności. Ocena natomiast tego czy mamy do czynienia z informacją publiczną przetworzoną bądź wymagającą szerszego uzasadnienia przez wnioskodawcę chcącego ją uzyskać pozostaje poza sferą orzekania niniejszej sprawie, gdyż nie doszłdo merytorycznego jej załatwienia a jedynie do wymiany korespondencji między organem a stroną. +Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 09 sierpnia 2011 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 976/11: //Brak odpowiedzi wnioskodawcy na wezwanie Kolegium o wykazanie szczególnie istotnego interesu publicznego w uzyskaniu informacji przetworzonej nie zwalniało organu z obowiązku ustalenia istnienia bądź braku interesu publicznego w uzyskaniu takiej informacji.// Podobne wyrok NSA z dnia 08 czerwca 2011 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 402/11: //Dla wydania decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej przetworzonej oparciu o art. 16 ust. 1 u.d.i.p. adresat wniosku musi wykazać, że nie została spełniona ustawowa przesłanka jej udostępnienia wskazana w art3 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tak więc nawet w wypadku gdy wnioskodawca nie odpowie na wezwanie do wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego przemawiającego za udostępnieniem informacji publicznej przetworzonej podmiot zobowiązany do jej udzielenia musi zawsze uzasadnieniu decyzji o odmowie, odnieść się do kwestii czy przesłanka, której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy istnieje czy też nie.// Podobnie orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 10 maja 2012 roku w sprawie sygn.sygn. akt II SAB/Kr 42/12: //Na marginesie można podnieść, że podmioty udzielające informacji przetworzonejzgodnie art. 3 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, przed udostępnieniem tej informacji muszą ustalić i rozważyć czy jej udostępnienie zakresie określonym we wniosku jest „szczególnie istotne dla interesu publicznego”. Ocena tej „szczególnej istotności dla interesu publicznego” należy do podmiotu dysponującego informacją i to on musi wykazać brak istnienia tej przesłanki decyzji odmowie udostępnienia informacji publicznej.// 
-(wyrok WSA w Łodzi z dnia 08 lipca 2015 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Łd 112/15)+
 ==== Zasoby danych ==== ==== Zasoby danych ====
 Decyzja administracyjna powinna zawierać informacje o tym jakimi materiałami źródłowymi organ dysponuje, które wymagają podjęcia stosownych działań, by wytworzyć informację żądaną, kwalifikowaną, jako informację przetworzoną i jakie byłyby to czynności. Decyzja ta musi wyjaśniać przyczyny odmowy, nie pozostawiając wątpliwości co do prawidłowości i zasadności rozstrzygnięcia, a analiza wniosku powinna się sprowadzać się do takiej analizy, która, mając na uwadze art. 7 k.p.a., pozwoliłaby na dokładne wyjaśnienie stanu sprawy, zwłaszcza przetworzenia (wyrok NSA z dnia 09 stycznia 2013 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 2407/12, wyrok NSA z 21 listopada 2013 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 895/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 05 lutego 2014 roku w sprawie sygn. akt. VIII SA/Wa 905/13, w sprawie sygn. akt. VIII SA/Wa 906/13, w sprawie sygn. akt. VIII SA/Wa 923/13, w sprawie sygn. akt. VIII SA/Wa 902/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 maja 2013 roku w sprawie sygn. akt. II SA/Wa 329/13). Decyzja administracyjna powinna zawierać informacje o tym jakimi materiałami źródłowymi organ dysponuje, które wymagają podjęcia stosownych działań, by wytworzyć informację żądaną, kwalifikowaną, jako informację przetworzoną i jakie byłyby to czynności. Decyzja ta musi wyjaśniać przyczyny odmowy, nie pozostawiając wątpliwości co do prawidłowości i zasadności rozstrzygnięcia, a analiza wniosku powinna się sprowadzać się do takiej analizy, która, mając na uwadze art. 7 k.p.a., pozwoliłaby na dokładne wyjaśnienie stanu sprawy, zwłaszcza przetworzenia (wyrok NSA z dnia 09 stycznia 2013 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 2407/12, wyrok NSA z 21 listopada 2013 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 895/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 05 lutego 2014 roku w sprawie sygn. akt. VIII SA/Wa 905/13, w sprawie sygn. akt. VIII SA/Wa 906/13, w sprawie sygn. akt. VIII SA/Wa 923/13, w sprawie sygn. akt. VIII SA/Wa 902/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 maja 2013 roku w sprawie sygn. akt. II SA/Wa 329/13).
Linia 113: Linia 125:
 ==== Dokładne wynagrodzenia ==== ==== Dokładne wynagrodzenia ====
 > Podkreślić należy, że nie wnoszono o podanie podstawy prawnej regulującej zasadę wyznaczania wysokości wynagrodzenia Prezesa PGKiM, a o kopie kart wynagrodzenia przedstawiająca konkretne składniki wynagrodzenia za okres roku. Takie informacje nie są tożsame na co zwraca się także w ugruntowanym i jednolitym orzecznictwie sądów administracyjnych (wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 lipca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 270/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 lipca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 263/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 czerwca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 234/14, II SAB/Wa 236/14, II SAB/Wa 237/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 czerwca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 231/14, VIII SAB/Wa 19/14, VIII SAB/Wa 23/14, II SAB/Wa 197/14). > Podkreślić należy, że nie wnoszono o podanie podstawy prawnej regulującej zasadę wyznaczania wysokości wynagrodzenia Prezesa PGKiM, a o kopie kart wynagrodzenia przedstawiająca konkretne składniki wynagrodzenia za okres roku. Takie informacje nie są tożsame na co zwraca się także w ugruntowanym i jednolitym orzecznictwie sądów administracyjnych (wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 lipca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 270/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 lipca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 263/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 czerwca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 234/14, II SAB/Wa 236/14, II SAB/Wa 237/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 czerwca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 231/14, VIII SAB/Wa 19/14, VIII SAB/Wa 23/14, II SAB/Wa 197/14).
 +> informacji o wysokości wynagrodzeń osób zajmujących określone stanowiska nie zastępuje – tak jak chcą tego organy - wiedza o treści aktów prawnych, które wysokość tych wynagrodzeń regulują. Po pierwsze bowiem żądanie wnioskodawcy dotyczyło faktu, a nie prawa, a po wtóre nawet przy zastosowaniu obowiązujących przepisów płacowych wysokość wynagrodzeń może być różnicowana różnymi jego elementami i nie musi być równa dla wszystkich osób zajmujących określone stanowisko. (wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2016 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 2755/14)
 ===== Dane osobowe ===== ===== Dane osobowe =====
 ==== dopuszczalne ==== ==== dopuszczalne ====
-Z ostrożności procesowej wskazać należy, że jedną z podstawowych zasad wykładni prawa jest prawa jest przyjęcie, że w przypadku użycia gdy ustawodawca posłużył się dwoma odmiennymi pojęciami, należy przypisać im odmienne znaczenie. Technika prawodawcza i założenie tzw. "racjonalnego ustawodawcy"wymaga bowiem, by tym samym terminom nadawał on to samo znaczenie. Zatem nie można utożsamiać prawa do prywatności z ochroną danych osobowych. Żadna część art. 23 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. z 2002 nr 101 poz. 926; dalej: u.o.d.o.) nie stanowi stanowi tajemnicy prawnie chronionej. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych przetwarzanie danych osobowych (a więc i udostępnianie) jest dopuszczalne, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa, a takimi właśnie przepisami prawa są przepisy o udostępnianiu informacji publicznych. W szczególności, tym określonym prawnie uprawnieniem, dla którego niezbędne jest udostępnienie danych osobowych, będzie prawo do informacji, o którym mowa w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP i art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej (zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 07 lipca 2011 roku w sprawie sygn. akt. VIII SAB/Wa 23/11, dr Grzegorz Sibiga. Ujawnienie imion i nazwisk osób zawierających umowy cywilnoprawne z jednostką samorządu terytorialnego Monitor Prawniczy nr 8/2013. C.H. Beck, wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 października 2013 roku w sprawie sygn. akt. VIII SA/Wa 674/13). Uzasadnia to także fakt, że ustawa o ochronie danych osobowych służy do ochrony konstytucyjnego prawa do prywatności ustalonego w art. 51 Konstytucji RP, a ustawa o dostępie do informacji publicznej reguluje ochronę tego prawa oddzielnie w sposób kompleksowy. Mając na względzie powyższe należy uznać, że  ustawa o ochronie danych osobowych nie może być w żadnym przypadku podstawą do odmowy dostępu do informacji publicznej.+Jedną z podstawowych zasad wykładni prawa jest prawa jest przyjęcie, że w przypadku użycia gdy ustawodawca posłużył się dwoma odmiennymi pojęciami, należy przypisać im odmienne znaczenie. Technika prawodawcza i założenie tzw. "racjonalnego ustawodawcy"wymaga bowiem, by tym samym terminom nadawał on to samo znaczenie. Zatem nie można utożsamiać prawa do prywatności z ochroną danych osobowych. Żadna część art. 23 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. z 2002 nr 101 poz. 926; dalej: u.o.d.o.) nie stanowi stanowi tajemnicy prawnie chronionej. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych przetwarzanie danych osobowych (a więc i udostępnianie) jest dopuszczalne, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa, a takimi właśnie przepisami prawa są przepisy o udostępnianiu informacji publicznych. W szczególności, tym określonym prawnie uprawnieniem, dla którego niezbędne jest udostępnienie danych osobowych, będzie prawo do informacji, o którym mowa w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP i art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej (zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 07 lipca 2011 roku w sprawie sygn. akt. VIII SAB/Wa 23/11, dr Grzegorz Sibiga. Ujawnienie imion i nazwisk osób zawierających umowy cywilnoprawne z jednostką samorządu terytorialnego Monitor Prawniczy nr 8/2013. C.H. Beck, wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 października 2013 roku w sprawie sygn. akt. VIII SA/Wa 674/13). Uzasadnia to także fakt, że ustawa o ochronie danych osobowych służy do ochrony konstytucyjnego prawa do prywatności ustalonego w art. 51 Konstytucji RP, a ustawa o dostępie do informacji publicznej reguluje ochronę tego prawa oddzielnie w sposób kompleksowy. Mając na względzie powyższe należy uznać, że  ustawa o ochronie danych osobowych nie może być w żadnym przypadku podstawą do odmowy dostępu do informacji publicznej.
  
 Nie sposób jednak przyjąć, aby art. 23 u.o.d.o. nie dopuszczał udostępniania informacji publicznej zawierającej dane osobowe, gdyż oznaczałoby to konieczność przyjęcia, iż każda tego rodzaju informacja, co do zasady, nie podlega udostępnieniu, a więc także w odniesieniu do osób zajmujących kierownicze stanowiska. Niedopuszczalne stałoby się nawet udostępnienie imienia i nazwiska Prezydenta RP wybranego w powszechnych wyborach, ani danych jego doradców (nie wydających decyzji administracyjnych co do zasady) lub w CBOSA imion sędziów orzekających w sprawie. Taką wykładnię, jako prowadząca do nie dających się zaakceptować skutków (argumentum ad absurdum), należy zdecydowanie odrzucić. W efekcie trzeba przyjąć, że przepis art. 23 u.o.d.o. dopuszcza udostępnienie informacji publicznej zawierającej dane osobowe „dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa” (ust. 2).  Nie sposób jednak przyjąć, aby art. 23 u.o.d.o. nie dopuszczał udostępniania informacji publicznej zawierającej dane osobowe, gdyż oznaczałoby to konieczność przyjęcia, iż każda tego rodzaju informacja, co do zasady, nie podlega udostępnieniu, a więc także w odniesieniu do osób zajmujących kierownicze stanowiska. Niedopuszczalne stałoby się nawet udostępnienie imienia i nazwiska Prezydenta RP wybranego w powszechnych wyborach, ani danych jego doradców (nie wydających decyzji administracyjnych co do zasady) lub w CBOSA imion sędziów orzekających w sprawie. Taką wykładnię, jako prowadząca do nie dających się zaakceptować skutków (argumentum ad absurdum), należy zdecydowanie odrzucić. W efekcie trzeba przyjąć, że przepis art. 23 u.o.d.o. dopuszcza udostępnienie informacji publicznej zawierającej dane osobowe „dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa” (ust. 2). 
Linia 129: Linia 142:
 {{:dip:odwolanie-anonimizacja.docx|}} {{:dip:odwolanie-anonimizacja.docx|}}
 ==== Funkcja publiczna ==== ==== Funkcja publiczna ====
 +Ochrona  prywatności jest wyłączona jeżeli chodzi o osoby pełniące funkcje  publiczne, jeżeli dana informacja pozostaje w związku z pełnieniem tej  funkcji (p. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8  listopada 2010 roku w sprawie sygn.sygn. II SAB/Wa 204/10;WSA w Kielcach z 26 czerwca  2008 roku w sprawie sygn.sygn. akt II SAB/Ke 18/08; Naczelnego Sądu Administracyjnego z  28 kwietnia 2011 roku w sprawie sygn.I OSK 145/11; WSA w Warszawie z 7 lipca 2011 roku w sprawie sygn. VIII SAB/Wa 23/11; WSA we Wrocławiu z 9 maja 2012 roku w sprawie sygn.IV SAB/Wr 23/12;  WSA w Gliwicach z 17 maja 2012 roku w sprawie sygn.IV SAB/Gl 46/12; WSA w Warszawie z 20  czerwca 2012 roku w sprawie sygn.VIII SAB/Wa 15/12; Naczelnego Sądu Administracyjnego z  11 maja 2006 roku w sprawie sygn. akt. II OSK 812/05; WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 6 maja  2010 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Go 10/10; WSA w Gdańsku z 14 listopada 2012 roku w sprawie sygn. akt. II SA/Gd  545/12; WSA w Kielcach z 11 października 2012 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Ke 28/12). 
  
-Ochrona  prywatności jest wyłączona jeżeli chodzi o osoby pełniące funkcje  publiczne, jeżeli dana informacja pozostaje w związku z pełnieniem tej  funkcji (p. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8  listopada 2010 r., sygn. II SAB/Wa 204/10;WSA w Kielcach z 26 czerwca  2008 r., sygn. akt II SAB/Ke 18/08; Naczelnego Sądu Administracyjnego z  28 kwietnia 2011 r., I OSK 145/11; WSA w Warszawie z 7 lipca 2011 r.,  VIII SAB/Wa 23/11; WSA we Wrocławiu z 9 maja 2012 r., IV SAB/Wr 23/12;  WSA w Gliwicach z 17 maja 2012 r., IV SAB/Gl 46/12; WSA w Warszawie z 20  czerwca 2012 r., VIII SAB/Wa 15/12; Naczelnego Sądu Administracyjnego z  11 maja 2006 r., II OSK 812/05; WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 6 maja  2010 r., II SAB/Go 10/10; WSA w Gdańsku z 14 listopada 2012 r., II SA/Gd  545/12; WSA w Kielcach z 11 października 2012 r., II SAB/Ke 28/12).  +Ponadto Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 września 2000 roku w sprawie sygn. akt V KKN 171/98, stwierdził, że każdy kto podejmuje działalność publiczną musi się liczyć z tym, że przedmiotem ich legitymowanego zainteresowania są także i takie okoliczności ze sfery jego życia prywatnego, które mają wpływ na wykonywanie przyjętej roli społecznej. Z tego rodzaju usprawiedliwionym zainteresowaniem opinii publicznej musi również godzić się osoba kandydująca do pełnienia funkcji publicznej (por. wyrok TK z 21 października 1998 r., sygn. akt K 24/98, OTK 1998, nr 6, poz. 97, I OSK 2872/12 - Wyrok NSA).
- +
-Ponadto Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 września 2000 r. (sygn. akt V KKN 171/98 (OSNKW 2001, nr 3–4, poz. 31), stwierdził, że każdy kto podejmuje działalność publiczną musi się liczyć z tym, że przedmiotem ich legitymowanego zainteresowania są także i takie okoliczności ze sfery jego życia prywatnego, które mają wpływ na wykonywanie przyjętej roli społecznej. Z tego rodzaju usprawiedliwionym zainteresowaniem opinii publicznej musi również godzić się osoba kandydująca do pełnienia funkcji publicznej (por. wyrok TK z 21 października 1998 r., sygn. akt K 24/98, OTK 1998, nr 6, poz. 97, I OSK 2872/12 - Wyrok NSA).+
  
 W odniesieniu do osób ubiegających się lub pełniących funkcje publiczne prawo do ochrony prywatności podlega istotnemu ograniczeniu. O ile sfera życia intymnego (w znaczeniu szerszym niż potocznie przyjęte) objęta jest pełną prawną ochroną, o tyle ochrona sfery życia prywatnego podlega pewnym ograniczeniom, uzasadnionym "usprawiedliwionym zainteresowaniem". Jest oczywiste, że osoba pełniąca funkcję publiczną godzić się musi z takim zainteresowaniem opinii publicznej. W odniesieniu do osób ubiegających się lub pełniących funkcje publiczne prawo do ochrony prywatności podlega istotnemu ograniczeniu. O ile sfera życia intymnego (w znaczeniu szerszym niż potocznie przyjęte) objęta jest pełną prawną ochroną, o tyle ochrona sfery życia prywatnego podlega pewnym ograniczeniom, uzasadnionym "usprawiedliwionym zainteresowaniem". Jest oczywiste, że osoba pełniąca funkcję publiczną godzić się musi z takim zainteresowaniem opinii publicznej.
Linia 139: Linia 151:
 >   1. Cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka. **Ochrona ta nie obejmuje działalności publicznej osoby** ani też sfery działań i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ściśle z działalnością publiczną. >   1. Cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka. **Ochrona ta nie obejmuje działalności publicznej osoby** ani też sfery działań i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ściśle z działalnością publiczną.
 >   2. Z przepisu art. 5 ust. 2 u.d.i.p. nie można w żadnym wypadku wywodzić uprawnienia podmiotu dysponującego informacją publiczną do **zachowania w tajemnicy tożsamości osoby, która działa w imieniu podmiotu** wykonującego zadania publiczne wymienionego w art. 4 u.d.i.p. >   2. Z przepisu art. 5 ust. 2 u.d.i.p. nie można w żadnym wypadku wywodzić uprawnienia podmiotu dysponującego informacją publiczną do **zachowania w tajemnicy tożsamości osoby, która działa w imieniu podmiotu** wykonującego zadania publiczne wymienionego w art. 4 u.d.i.p.
 +
 +wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2016 roku w sprawie sygn. akt. II SA/Wa 1813/15:
 +> Warto w tym miejscu powołać również pogląd Naczelnego Sądu Administracyjny zaprezentowany w wyroku z 15 listopada 2013 r. sygn. akt I OSK 1044/13 (publ. https://orzeczenia.nsa.gov.pl), gdzie wskazano, że pełnienie funkcji publicznych można przypisać tylko pracownikom z wyboru i powołania, zaś pozostałym gdy pełnią zadania publiczne, a także zatrudnionym na stanowiskach urzędniczych. Funkcji publicznych nie pełnią natomiast osoby zatrudnione na stanowiskach pomocniczych i obsługi. Koniecznym jest przy tym każdorazowe badanie zakresu uprawnień, który dla przypisania im przymiotu pełnienia takich funkcji winien obejmować uprawnienia m.in. do dysponowania majątkiem publicznym, zarządzania nim albo wykonywania innych zadań z zakresu spraw publicznych. Istotne jest posiadanie prawa do działania wpływającego na podejmowanie decyzji (nie tylko w sensie procesowych rozstrzygnięć) w tej materii (por. też wyrok NSA z dnia 21 sierpnia 2013 r. sygn. akt I OSK 681/13, publ. j.w.).
 == życie prywatne == == życie prywatne ==
 Należy w pierwszym rzędzie zdefiniować pojęcia prawa do prywatności, o którym mowa w art. 5 ust.1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a przede wszystkim w art. 47 Konstytucji Rzeczypospolitej z 2 kwietnia 1997 r, który stanowi, że „Każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym.” Należy w pierwszym rzędzie zdefiniować pojęcia prawa do prywatności, o którym mowa w art. 5 ust.1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a przede wszystkim w art. 47 Konstytucji Rzeczypospolitej z 2 kwietnia 1997 r, który stanowi, że „Każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym.”
Linia 146: Linia 161:
 Podobnie jak B. Banaszak i P. Winczorek, uważa G. Sibiga, który w Glosie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2012 wskazał, że „pomimo, że pojęcie prywatności jest powszechnie używane, a zdarza się również posługiwanie się nim przez ustawodawcę, to pozostaje ono trudne do zdefiniowania Najczęściej autorzy ograniczają się do wskazania obszarów życia człowieka, które powinny zostać objęte prawem do prywatności. Za kryterium rozróżnienia poszczególnych sfer życia osobistego jednostki przyjmuje się stopień, w jakim jednostka ma prawo odosobnienia się od społeczeństwa w zakresie swojego życia. Oczywiście, ze względu na przedmiot InfPubDostU, pojęcie prywatności będzie w omawianym przez nas ujęciu obejmowało sferę informacji o życiu człowieka. W tym kontekście część doktryny posługuje się pojęciem prywatności informacyjnej. W zakresie przetwarzania informacji ochrona prywatności może mieć dwa różne znaczenia, tj. oznaczać sekret (secrecy) lub kontrolę jednostki nad jej indywidualnymi informacjami (control over personal information).” (G. Sibiga. Ujawnienie imion i nazwisk osób zawierających umowy cywilnoprawne z jednostką samorządu terytorialnego – glosa do wyroku SN z 8.11.2012 r., I CSK 190/12 w Monitorze Prawniczym nr 8/2013). Podobnie jak B. Banaszak i P. Winczorek, uważa G. Sibiga, który w Glosie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2012 wskazał, że „pomimo, że pojęcie prywatności jest powszechnie używane, a zdarza się również posługiwanie się nim przez ustawodawcę, to pozostaje ono trudne do zdefiniowania Najczęściej autorzy ograniczają się do wskazania obszarów życia człowieka, które powinny zostać objęte prawem do prywatności. Za kryterium rozróżnienia poszczególnych sfer życia osobistego jednostki przyjmuje się stopień, w jakim jednostka ma prawo odosobnienia się od społeczeństwa w zakresie swojego życia. Oczywiście, ze względu na przedmiot InfPubDostU, pojęcie prywatności będzie w omawianym przez nas ujęciu obejmowało sferę informacji o życiu człowieka. W tym kontekście część doktryny posługuje się pojęciem prywatności informacyjnej. W zakresie przetwarzania informacji ochrona prywatności może mieć dwa różne znaczenia, tj. oznaczać sekret (secrecy) lub kontrolę jednostki nad jej indywidualnymi informacjami (control over personal information).” (G. Sibiga. Ujawnienie imion i nazwisk osób zawierających umowy cywilnoprawne z jednostką samorządu terytorialnego – glosa do wyroku SN z 8.11.2012 r., I CSK 190/12 w Monitorze Prawniczym nr 8/2013).
  
-=== Inne === +=== Osoby prawne === 
-Brzmienie art. 2 ust. 1 uoodo jednoznacznie wskazuje, że działaniem ustawy objęte są tylko przypadki przetwarzania danych osób fizycznych i nie ma podstaw do jej stosowania nawet per analogiem do osób prawnych lub jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej (II SA/Wa 1584/09 - Wyrok WSA w Warszawie)+Brzmienie art. 2 ust. 1 uoodo jednoznacznie wskazuje, że działaniem ustawy objęte są tylko przypadki przetwarzania danych osób fizycznych i nie ma podstaw do jej stosowania nawet per analogiem do osób prawnych lub jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej (wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 listopada 2009 roku w sprawie sygn. akt. II SA/Wa 1584/09)
  
-Pojęcie "prywatność osoby fizycznej" dotyczyć może jedynie osób fizycznych, a nie przedsiębiorcy. Sferę prywatności posiada wyłącznie człowiek, a nie podmiot gospodarczy. Gdy osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą pod firmą swojego nazwiska (staje się tym samym przedsiębiorcą czyli podmiotem gospodarczym) w pierwszym rzędzie korzysta z ochrony jaką ustawodawca zapewnia przedsiębiorcy. Do przedsiębiorcy, podmiotu gospodarczego nie ma zastosowania pojęcie prywatności. Podejmując działalność gospodarczą w tej formie prawnej a nie np. w formie spółki kapitałowej należy liczyć się nie tylko z ryzykiem gospodarczym, ale i ryzykiem utraty prywatności w tym zakresie. (II SA/Wa 1584/09 - Wyrok WSA w Warszawie)+Pojęcie "prywatność osoby fizycznej" dotyczyć może jedynie osób fizycznych, a nie przedsiębiorcy. Sferę prywatności posiada wyłącznie człowiek, a nie podmiot gospodarczy. Gdy osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą pod firmą swojego nazwiska (staje się tym samym przedsiębiorcą czyli podmiotem gospodarczym) w pierwszym rzędzie korzysta z ochrony jaką ustawodawca zapewnia przedsiębiorcy. Do przedsiębiorcy, podmiotu gospodarczego nie ma zastosowania pojęcie prywatności. Podejmując działalność gospodarczą w tej formie prawnej a nie np. w formie spółki kapitałowej należy liczyć się nie tylko z ryzykiem gospodarczym, ale i ryzykiem utraty prywatności w tym zakresie. (wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 listopada 2009 roku w sprawie sygn. akt. II SA/Wa 1584/09)
 >I OSK 2021/12 - Wyrok NSA - zebranie wiejskie i test proporcjonalności >I OSK 2021/12 - Wyrok NSA - zebranie wiejskie i test proporcjonalności
 ===== Wymogi wniosku ===== ===== Wymogi wniosku =====
Linia 157: Linia 172:
  
 ==== Formularze ==== ==== Formularze ====
-Nie dopuszczalne jest wymaganie skorzystania z określonego formularza(Wyrok WSA w Warszawie: II SAB/Wa 57/09 ), w szczególności, ale nie wyłącznie wymagającego podania danych innych niż niezbędne do udostępnienia informacji (GIODO o formularzu wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Pozarządowe Centrum Dostępu do Informacji Publicznej, 2013.). Jakiekolwiek dodatkowe wymogi odnośnie formy wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie mogą wywołać po stronie wnioskodawcy negatywnych skutków prawnych (II SAB/Wa 351/12 - Wyrok WSA w Warszawie). +Nie dopuszczalne jest wymaganie skorzystania z określonego formularza(Wyrok WSA w Warszawie: II SAB/Wa 57/09 ), w szczególności, ale nie wyłącznie wymagającego podania danych innych niż niezbędne do udostępnienia informacji (GIODO o formularzu wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Pozarządowe Centrum Dostępu do Informacji Publicznej, 2013.). Jakiekolwiek dodatkowe wymogi odnośnie formy wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie mogą wywołać po stronie wnioskodawcy negatywnych skutków prawnych (wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 września 2009 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 57/09). 
-===== Opłata & egzekucja =====+===== Opłata ===== 
 +==== egzekucja ====
 > Dopuszczalne jest pobieranie opłaty odpowiadającej rzeczywistym kosztom (np. **kopiowania dokumentów**), a w zasadzie **nie jest dozwolone żądanie opłaty z tytułu konieczności wykonywania dodatkowej pracy** przez pracowników podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej. Pobieranie opłaty za dodatkową pracę pracownika jest ograniczone do przypadków otrzymania przez organ wyjątkowo pracochłonnego żądania, którego wykonanie możliwe będzie jedynie po godzinach pracy. > Dopuszczalne jest pobieranie opłaty odpowiadającej rzeczywistym kosztom (np. **kopiowania dokumentów**), a w zasadzie **nie jest dozwolone żądanie opłaty z tytułu konieczności wykonywania dodatkowej pracy** przez pracowników podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej. Pobieranie opłaty za dodatkową pracę pracownika jest ograniczone do przypadków otrzymania przez organ wyjątkowo pracochłonnego żądania, którego wykonanie możliwe będzie jedynie po godzinach pracy.
 (II SAB/Wa 113/10 - Wyrok WSA w Warszawie) (II SAB/Wa 113/10 - Wyrok WSA w Warszawie)
 >Z tego powodu, że ktoś nie uiścił opłaty nie można wydać decyzji o odmowie udzielenia informacji, bądź pozostawić sprawę bez rozpoznania. Póki obowiązujące przepisy nie przewidują, iż takie opłaty za czynności materialno - techniczne uiszczane są z góry, nie można od ich wniesienia uzależnić postępowania. Tymczasem art. 15 ust. 2 ustawy udip wskazuje jedynie, że zawiadamia się wnioskodawcę o wysokości opłaty, a udostępnienie informacji następuje po upływie 14 dni od tego powiadomienia. W tym czasie wnioskodawca może bowiem wycofać lub zmienić wniosek. Nieuiszczone opłaty podlegają natomiast ściągnięciu w drodze ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji  >Z tego powodu, że ktoś nie uiścił opłaty nie można wydać decyzji o odmowie udzielenia informacji, bądź pozostawić sprawę bez rozpoznania. Póki obowiązujące przepisy nie przewidują, iż takie opłaty za czynności materialno - techniczne uiszczane są z góry, nie można od ich wniesienia uzależnić postępowania. Tymczasem art. 15 ust. 2 ustawy udip wskazuje jedynie, że zawiadamia się wnioskodawcę o wysokości opłaty, a udostępnienie informacji następuje po upływie 14 dni od tego powiadomienia. W tym czasie wnioskodawca może bowiem wycofać lub zmienić wniosek. Nieuiszczone opłaty podlegają natomiast ściągnięciu w drodze ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji 
 (II SAB/Wa 113/10 - Wyrok WSA w Warszawie) (II SAB/Wa 113/10 - Wyrok WSA w Warszawie)
 +==== cenniki ====
 +Ani art. 15, ani art. 7 ust. 2 UDIP nie wysławiają normy kompetencyjnej do wydania przez organ wykonawczy gminy zarządzenia w sprawie ustalenia wysokości opłat stanowiących zwrot kosztów udostępnienia informacji publicznej. 
 +
 +Należy się w tym miejscu powołać na rozważania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku zawarte w wyroku z dnia 20 listopada 2012 (sygn. akt II SA/Gd 514/12), których prawidłowość znalazła potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 maja 2013 r. (sygn. akt: I OSK 307/13). W tej sprawie burmistrz jednej z gmin jako materialnoprawną podstawę wydania zarządzenia ustanowił m. in. art. 15 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. W ocenie sądu „Powyższe przepisy wskazane w zaskarżonym zarządzeniu nie mogły stanowić podstawy do wydania przez Burmistrza zarządzenia dotyczącego trybu udostępniania informacji publicznej oraz określenia kosztów związanych z udostępnieniem informacji lub przekształceniem informacji w formę wskazaną we wniosku. Przede wszystkim wskazać należy, że w przepisach ustawy o samorządzie gminnym brak jest upoważnienia do wydania przez burmistrza takiego zarządzenia. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) jest organem gminy. (...) Z art. 33 ust. 3 wynika zaś, że wójt jest kierownikiem urzędu. Ustawa o samorządzie gminny określa uprawnienia wójta jako kierownika urzędu. Wójt sprawuje bowiem władztwo organizacyjne nad aparatem pomocniczym organów gminy. W szczególności zaś, stosownie do treści art. 33 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, wójt nadaje regulamin organizacyjny urzędu gminy w drodze zarządzenia. Wydaje on również zarządzenia w innych Sprawach, konkretnie wskazanych W przepisach ustawy o samorządzie gminnym (art. 26a ust. 1, art. 31b ust. 1, art. 33 ust. 2, art. 41 ust. 2 i art. 98 ust. 3). Co więcej, podstawy prawnej do wydania zaskarżonego zarządzenia nie ma również w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej, a zwłaszcza nie wynika to z art. 7, art. 12 i art. 15. Przepisy tej ustawy regulują zasady i tryb udostępniania informacji oraz przypadki ponoszenia kosztów za udostępnienie informacji, ale wyłącznie w sprawach indywidualnych. W żadnym razie nie wynika z nich podstawa do ustalenia zasad udzielania informacji ani też taryfy opłat za udostępnienie informacji publicznej W drodze zarządzenia burmistrza”. 
 +
 +W tym względzie warto także zwrócić uwagę na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 15 stycznia 2007 r., sygn. II SA/Kr 1182/06, z którego uzasadnieniu zwrócono uwagę na to, że uregulowanie zasad dostępu do dokumentów i korzystania z nich — zgodnie z art. 11b ustawy o samorządzie gminnym — winno nastąpić w statucie, więc leży w kręgu kompetencji organu stanowiącego. W związku z tym żaden inny organ nie może wydawać aktów prawnych dotyczących tej kwestii. . 
 +
 +==== opłaty w formie zryczałtowch stawek ====
 +Kwestię odpłatności przy udostępnianiu informacji publicznej reguluje przepis art. 15 ust. 1 UDIP. Zgodnie z jego treścią podmiot zobowiązany może pobrać od wnioskodawcy opłatę, jeżeli ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanymi we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w inną formę. Opłata ma być wynikiem „dodatkowych” kosztów. Oczywiste jest, że realizacja konstytucyjnego prawa do informacji publicznej jest kosztochłonna, tak samo jak kosztochłouna jest działalność państwa. Jednakże opłata może zostać nałożona nie z powodu wystąpienia jakichkolwiek kosztów, ale kosztów „dodatkowych”. Aby ustalić, czy koszty mają ten charakter, należy indywidualnie ocenić każdą sprawę. Wykluczony jest więc automatyzrn w ustalaniu tej opłaty oraz jej wysokości. 
 +
 +W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie 2 dnia 28 lutego 2008 r. (sygn. II SA/Sz 1094/07), w którym wskazano, że „wszelkie opłaty wprowadzone w formie stawek ryczałtowych stanowiłyby naruszenie art. 7 ust.2 i art. 15 ust.] ustawy o dostępie do informacji publicznej”.
 +
 +Wskazał na to także Sąd Rejonowy Katowice—Wschód w wyroku z dnia 27 kwietnia 2010 r. .(I C 19/10), potwierdzonym wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 21 września 2010 r. (IV Ca 437/10) stanowiąc w uzasadnieniu pierwszego z judykatów, że „tworzenie cenników, wprowadzanie zryczałtowanej,” wysokości opłat za udostępnianie informacji publicznej, przesadzających z góry wysokość opłaty za udostępnienie informacji publicznej, narusza przepisy ustawy o odstępie do informacji publicznej. Każdy cennik stanowi bowiem rodzaj ryczałtu, a ten z istoty nie odpowiada kosztom rzeczywistym. Art. 15 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazuje na koszty dodatkowe, a zatem koszty rzeczywiście poniesione”.
 +
 +==== automamtyzm nakładania opłat ====
 +
 +Zarządzenia, które wprowadzenie na ich mocy cennik odpłatności, naruszają art. 15 ust.1 UDIP także z tego powodu, że ustanawiają automatyzm w wyznaczaniu odpłatności za udostępnienie informacji publicznej.
 +
 +Zgodnie z art. 15 ust. 1 UDIP jeżeli podmiot zobowiązany miałby ponieść dodatkowe koszty, to podmiot ten może (ale, co istotne, nie musi) pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztem. Wynika z tego, że rozstrzygnięcie wydane na podstawie art.15 ust. 1 UDIP w przedmiocie kosztów ma charakter uznaniowy i jest podejmowane w ramach tzw. uznania administracyjnego. Dał temu jasno wyraz ustawodawcą posługując się sformułowaniem „podmiot ten [podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej — przyp.] może pobrać od wnioskodawcy opłatę”, nie zaś sformułowaniem dyrektywnym „podmiot ten pobiera (…) opłatę”.
 +
 +Opłata musi wynikać z „dodatkowych” kosztów ponoszonych przez organ. Przy ocenie owej „dodatkowości” w każdym przypadku podmiot zobowiązany musi wziąć pod uwagę, że prawo do informacji publicznej jest konstytucyjnym prawem, zagwarantowanym w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. Musi wziąć także pod uwagę, że dostęp do informacji jest, na podstawie art. 7 ust. 2 UDIP, co do zasady bezpłatny. Przy ocenie owej dodatkowości ”nie można pominąć treści art. 12 ust. 2 UDIP, zgodnie z którym podmiot udostępniający informację publiczną jest zobowiązany zapewnić możliwość kopiowania informacji publicznej albo jej wydruk lub przesłania informacji publicznej albo przeniesienia jej na odpowiedni, powszechnie stosowany nośnik. W tym względzie organ musi pamiętać, że udostępnianie informacji publicznej nie jest świadczeniem usług przez administrację publiczną, ale podstawą funkcjonowania instytucji publicznych. Cennik, wprowadzony na mocy zarządzeń organu wykonawczego, abstrahuje od przesłanki owej dodatkowości, a tym samym obowiązywanie tych zarządzeń narusza art. 15 ust. 1 UDIP. W związku z tym nakładanie opłat nie może być rezultatem automatycznego stosowania cennika, do czego prowadzi obowiązywanie wskazanych zarządzeń. Rozstrzygnięcie w przedmiocie nałożenia opłaty musi każdorazowo być wynikiem zaprowadzenia, analizy przez pdmiot zobowiązany. Może on wziąc pod uwagę czy nie byłoby wskazane umieszczenie informacji publicznej, będącej przedmiotem wniosku, w Biuletynie Informacji Publicznej. Nie sposób sobie wyobrazić, aby została nałożona opłata w sytuacji, gdy wnioskodawca zwraca się o udostępnienie informacji, której zamieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej jest wymagane na podstawie art. 8 ust. 3 zd. 1 UDIP, a podmiot zobowiązany zaniechał realizacji tego obowiązku (co sprawiło, iż konieczne stał się wniesienie wniosku o udostępnienie informacji publicznej). 
 +
 +Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wskazał w uzasadnieniu wyroku z 29 maja 2013 r. (II SA/Sz 338/13), że „Wysokość pobieranych przez organ opłat winna odpowiadać poniesionym przez organ rzeczywistym kosztom udostępnienia informacji publicznej w związku ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia informacji lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku. Kwestia pobrania opłat za udostępnienie informacji publicznej na podst. art. 15 ust. 1 ustawy ma charakter uznaniowy. Z treści powyższego przepisu wynika bowiem jedynie możliwość, a nie obowiązek ich ustalenia i to przy spełnieniu dodatkowej przesłanki, jaką jest «poniesienie dodatkowych kosztów»".
 +
 +==== faktycznie ponoszone koszta ====
 +
 +Należy wskazać, że opłata nałożona na podstawie art. 15 ust. 1 UDIP musi odpowiadać faktycznie poniesionym kosztom przez podmiot zobowiązany. W żadnym wypadku nie może prowadzić do osiągania dodatkowych wpływów wskutek udostępniania informacji publicznej.
 +
 +Aby ustalić rzeczywiście ponoszone koszty – w każdym – indywidualnym przypadku podmiot zobowiązany musi ustalić faktyczną wysokość kosztów. Cennik wprowadzony zarządzeniami doprowadza do tego, że nałożona opłata nie jest konsekwencją faktycznie ponoszonych w danym przypadku kosztów, lecz jest konsekwencją odpowiednich postanowień cennika.
 +
 +Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 29 maja 2013 r. (II SA/Sz 338/13) wskazał, że przepis art. 15 ust. 1 UDIP „dotyczy wyłącznie rzeczywistych kosztów  poniesionych przez organ, co oznacza, że będą one różne przy realizacji konkretnych wniosków o udostępnienie informacji publicznej. Brak jest podstaw do naliczania opłaty za zużycie energii elektrycznej, skanera, czy komputera. Kwestionowane zarządzenie przekracza zatem dyspozycję normy zawartej w art. 7
 +ust. 12 i art. 15 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, która zezwala jedynie na pobieranie rzeczywistych kosztów powstałych w wyniku szczególnego sposobu udostępnienia informacji publicznej, a także — co należy podkreślić — stanowi wyjątek od zasady bezpłatności dostępu do informacji” .
 +
 +> Na kanwie niniejszej sprawy przedmiot wniosku oraz jego zakres nie uzasadniają stanowiska organu, jakoby realizacja wniosku wiązałaby się z „dodatkowymi kosztami”. Należy zwrócić uwagę, że wniosek dotyczył raptem 6 stron dokumentów, który wydrukowanie nie jest kosztem ani problemem, wykraczającym poza zwyczajne działanie urzędu. A taki obowiązek, jeżeli mielibyśmy to postępowanie oceniać na gruncie UDIP, wynika z art. 12 ust. 2 pkt 1 UDIP.
  
 ===== Przekazanie ===== ===== Przekazanie =====
  
-Zgodnie z poglądem przyjętym w orzecznictwem stwierdzenie nie dysponowanie danej informacją nie może prowadzić do przekazania wniosku o udostępnienie informacji innemu organowi dysponującemu informacją na podstawie art. 65 § 1 KPA zgodnie z właściwością (wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2009 rI OSK 1116/090), ponieważ przepisy o ustawie o dostępie do informacji publicznej nie przewidują takiego załatwienia wniosku, a przepisy k.p.a. mają zastosowanie tylko w ściśle określonych ustawą przypadkach, do których nie należy stwierdzenie niedysponowanie informacją publiczną nakazują przepisów KPA. Załatwienie wniosku poprzez przekazanie może narazić się na zarzut bezczynności w sprawie (II SAB/Wa 293/12 - Wyrok WSA w Warszawie). Trzeba również wyjaśnić, że możliwość uzyskania informacji publicznej od innego podmiotu nie stanowi podstawy do odmowy udzielenia informacji przez podmiot posiadający informację publiczną, który obowiązany jest do jej udzielenia, nawet jeżeli informacja ta nie została przez niego wytworzona (tak też WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 19 lutego 2014 roku w sprawie sygn. akt. akt II SAB/Gd 255/13, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 26 listopada 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Gd 156/14).+Zgodnie z poglądem przyjętym w orzecznictwem stwierdzenie nie dysponowanie danej informacją nie może prowadzić do przekazania wniosku o udostępnienie informacji innemu organowi dysponującemu informacją na podstawie art. 65 § 1 KPA zgodnie z właściwością (wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2009 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 1116/090), ponieważ przepisy o ustawie o dostępie do informacji publicznej nie przewidują takiego załatwienia wniosku, a przepisy k.p.a. mają zastosowanie tylko w ściśle określonych ustawą przypadkach, do których nie należy stwierdzenie niedysponowanie informacją publiczną nakazują przepisów KPA. Załatwienie wniosku poprzez przekazanie może narazić się na zarzut bezczynności w sprawie (II SAB/Wa 293/12 - Wyrok WSA w Warszawie). Trzeba również wyjaśnić, że możliwość uzyskania informacji publicznej od innego podmiotu nie stanowi podstawy do odmowy udzielenia informacji przez podmiot posiadający informację publiczną, który obowiązany jest do jej udzielenia, nawet jeżeli informacja ta nie została przez niego wytworzona (tak też WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 19 lutego 2014 roku w sprawie sygn. akt. akt II SAB/Gd 255/13, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 26 listopada 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Gd 156/14).
  
 ===== Termin ===== ===== Termin =====
Linia 176: Linia 226:
 ==== Zażalenie ==== ==== Zażalenie ====
 Skarga na bezczynność w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym Skarga na bezczynność w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym
-środkiem zaskarżenia, w tym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa (zob. postanowienie NSA z dnia 23 kwietnia 2010 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 646/10, wyrok NSA z dnia 30 sierpnia 2011 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 1048/11, wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 601/05). +środkiem zaskarżenia, w tym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa (zob. postanowienie NSA z dnia 23 kwietnia 2010 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 646/10, wyrok NSA z dnia 30 sierpnia 2011 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 1048/11, wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 601/05, postanowienie NSA z dnia 31 marca 2008 roku sprawie sygn. akt. I OSK 262/08).
-=== Instytucja zażalenia === +
-Prawa do zażalenia przypadku milczenia organu zobowiązanego do rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji (I OSK 1002/11 - wyrok NSA z dnia 01-09-2011)+
 ==== Kontrola nie dla informacji publicznej  ==== ==== Kontrola nie dla informacji publicznej  ====
 W sytuacji, w której organ do którego skierowano wniosek uznaje, że żądana informacja nie jest informacją publiczną sposobem na zweryfikowanie poglądu co do charakteru informacji jest skarga na bezczynność organu (zob. postanowienie NSA z dnia 24 stycznia 2006 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 928/05; wyrok NSA z dnia 11 września 2012 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 903/12, z dnia 11 września 2012 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 916/12). W sytuacji, w której organ do którego skierowano wniosek uznaje, że żądana informacja nie jest informacją publiczną sposobem na zweryfikowanie poglądu co do charakteru informacji jest skarga na bezczynność organu (zob. postanowienie NSA z dnia 24 stycznia 2006 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 928/05; wyrok NSA z dnia 11 września 2012 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 903/12, z dnia 11 września 2012 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 916/12).
Linia 185: Linia 233:
 ==== Czynności proceduralne a bezczynność ==== ==== Czynności proceduralne a bezczynność ====
  
-Okoliczności zwalniające organ administracji z zarzutu bezczynności zawsze muszą mieć charakter prawny, proceduralny, a nie faktyczny. Dla uznania, że organ nie pozostaje w bezczynności nie jest także wystarczające wdanie się w korespondencję wyjaśniającą wątpliwości, bez podejmowania czynności proceduralnych (zob. Wyrok WSA w Opolu z dnia 10 kwietnia 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Op 15/14). Tego rodzaju pogląd koresponduje z powszechnie aprobowaną zasadą, że realizacja kompetencji organu jest jego prawnym obowiązkiem. Posiadając kompetencję w określonym zakresie organ administracji ma obowiązek czynić z niej użytek, a niezrealizowanie tego obowiązku jest jednoznaczne z bezczynnością organu (J. Boć, Prawo administracyjne, Wrocław 2004 r., J. Zimmermann, Prawo administracyjne, wyd. Zakamycze, Kraków 2005 r.).+Okoliczności zwalniające organ administracji z zarzutu bezczynności zawsze muszą mieć charakter prawny, proceduralny, a nie faktyczny. Dla uznania, że organ nie pozostaje w bezczynności nie jest także wystarczające wdanie się w korespondencję wyjaśniającą wątpliwości, bez podejmowania czynności proceduralnych (zob. Wyrok WSA w Opolu z dnia 10 kwietnia 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Op 15/14). Tego rodzaju pogląd koresponduje z powszechnie aprobowaną zasadą, że realizacja kompetencji organu jest jego prawnym obowiązkiem. Posiadając kompetencję w określonym zakresie organ administracji ma obowiązek czynić z niej użytek, a niezrealizowanie tego obowiązku jest jednoznaczne z bezczynnością organu (J. Boć, Prawo administracyjne, Wrocław 2004 r., J. Zimmermann, Prawo administracyjne, wyd. Zakamycze, Kraków 2005 r.). Z bezczynnością organu mamy zatem do czynienia zwłaszcza, gdy nie podejmuje w prawnie ustalonym terminie żadnych czynności w sprawie lub gdy jakkolwiek prowadzi postępowanie, to jednak mimo ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem w terminie aktu, ani innej czynności (por. wyroki NSA z 20 lipca 1990 r. w sprawie sygn. akt I SAB 60/99, z 19 lutego 1999 roku w sprawie sygn. akt IV SAB 153/98, z 27 stycznia 1999 roku w sprawie sygn. akt I SAB 142/98). 
 +==== Błędne przekonanie a bezczynność ==== 
 +Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu, mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wydawnictwo "Lexis - Nexis", Warszawa 2006, str. 37). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności
  
 ===== Nieprzekazanie skargi ===== ===== Nieprzekazanie skargi =====
Linia 203: Linia 253:
 ==== Ingerencja ==== ==== Ingerencja ====
 Każda ingerencja organu w sprawę zawisłą przed sądem administracyjnym wykraczająca poza dyspozycję wskazanego przepisu art. 54 § 3 PrPostSAdm jest niedopuszczalna, gdyż godzi w konstytucyjne prawo do sądu (por. szerzej: wyr. WSA w Białymstoku z 27.4.2011 r., I SA/Bk 59/11, CBOSA). Każda ingerencja organu w sprawę zawisłą przed sądem administracyjnym wykraczająca poza dyspozycję wskazanego przepisu art. 54 § 3 PrPostSAdm jest niedopuszczalna, gdyż godzi w konstytucyjne prawo do sądu (por. szerzej: wyr. WSA w Białymstoku z 27.4.2011 r., I SA/Bk 59/11, CBOSA).
-===== Korespondencja ===== +==== Szkolenie ==== 
-Okoliczności zwalniające organ administracji zarzutu bezczynności zawsze muszą mieć charakter prawnyproceduralny, a nie faktycznyDla uznania, że organ nie pozostaje w bezczynności nie jest także wystarczające wdanie się w korespondencję wyjaśniającą wątpliwości, bez podejmowania czynności proceduralnych. Tego rodzaju pogląd koresponduje z powszechnie aprobowaną zasadą, że realizacja kompetencji organu jest jego prawnym obowiązkiemPosiadając kompetencję w określonym zakresie organ administracji ma obowiązek czynić z niej użytek, a niezrealizowanie tego obowiązku jest jednoznaczne z bezczynnością organu (J. Boć, Prawo administracyjne, Wrocław 2004 r., JZimmermann, Prawo administracyjne, wydZakamycze, Kraków 2005 r.). Z bezczynnością organu mamy zatem do czynienia zwłaszczagdy nie podejmuje w prawnie ustalonym terminie żadnych czynności w sprawie lub gdy jakkolwiek prowadzi postępowanie, to jednak mimo ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem w terminie aktuani innej czynności (porwyroki NSA z: 20 lipca 1990 r. w sprawie sygn. akt I SAB 60/99; 19 lutego 1999 r. w sprawie sygn. akt IV SAB 153/98; 27 stycznia 1999 r. w sprawie sygn. akt I SAB 142/98 – powołana strona internetowa).+Skargę należy wydrukować w dwóch egzemplarzach, opatrzyć odręcznym podpisem i za zwrotnym potwierdzeniem odbioru nadesłać na adres instytucji. W terminie 15 dni skarga powinna zostać przekazać do sądu wraz aktami sprawy. Po około 20 dniach należy zadzwonić do sekretariatu sądu i poprosić o informacje czy skarga została przekazana i wskazanie sygnatury pod jaką została sprawa zarejestrowana. Następnie Sąd wezwie do uiszczenia wpisu (100zł - bezczynność, 200 zł - decyzje), a potem nadeśle odpowiedź organu na skargęGdyby skarga nie została przekazał do sądu będziemy go do tego dopingować (wniosek o wymierzenie grzywny). Do udzielonej odpowiedzi będziemy mogli się odnieść pismemjeżeli zajdzie taka potrzebaNastępnie sąd zawiadomi o terminie rozprawy lub nawet o samym wyniku sprawy. W przypadku rozprawy należy do 7 dni po zadzwonić i spytać o wynik. W przypadku przegranej - możemy wnioskować o uzasadnienie (100zł), a potem iść wyżejJeżeli wygramy - sąd sam napisze uzasadnienie. 
 + 
 +W przypadku wygrania sprawy dostajemy zwrot niezbędnych kosztówW przypadku przegranej - zasadniczo tracimy tylko wpis 
 + 
 +W przypadku wniesienia sprawy do sądu administracyjnego nie trzeba się nigdzie stawiać, żadnych przesłuchańbo to biurokracjacyjny - och, przepraszam - administracyjny sądwięc liczy się tylko papierOsobiście bardzo wyjątkowo pojawiam się na swoich rozprawach, bo kolidują moim kalendarzem.
  
 ===== Dopuszczalne działania organu ===== ===== Dopuszczalne działania organu =====
Linia 219: Linia 273:
 Niepodjęcie w ustawowym terminie żadnego z powyższych działań naraża organ na skargę na bezczynność. Zarzut bezczynności będzie również zasadny w przypadku podjęcia innych nieprzewidzianych przepisami ustawy o dostępie informacji publicznej działań, jak np. Niepodjęcie w ustawowym terminie żadnego z powyższych działań naraża organ na skargę na bezczynność. Zarzut bezczynności będzie również zasadny w przypadku podjęcia innych nieprzewidzianych przepisami ustawy o dostępie informacji publicznej działań, jak np.
   * wydanie postanowienia o przekazaniu wniosku do innego „właściwego” organu (wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 października 2010 r., II SAB/Wa 293/12),   * wydanie postanowienia o przekazaniu wniosku do innego „właściwego” organu (wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 października 2010 r., II SAB/Wa 293/12),
-  * przekazania wniosku o udostępnienie informacji innemu organowi dysponującemu informacją na podstawie art. 65 § 1 KPA zgodnie z właściwością (wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2009 r.I OSK 1116/09) +  * przekazania wniosku o udostępnienie informacji innemu organowi dysponującemu informacją na podstawie art. 65 § 1 KPA zgodnie z właściwością (wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2009 roku w sprawie sygn. akt.I OSK 1116/09) 
-  * wydanie postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej (wyrok NSA z dnia 11 września 2012 r.I OSK 916/12), +  * wydanie postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej (wyrok NSA z dnia 11 września 2012 roku w sprawie sygn. akt.I OSK 916/12), 
-  * pozostawienie wniosku bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 KPA (wyrok WSA w Łodzi z dnia 10 maja 2012 r.II SAB/Łd 46/12), +  * pozostawienie wniosku bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 KPA (wyrok WSA w Łodzi z dnia 10 maja 2012 roku w sprawie sygn. akt.II SAB/Łd 46/12), 
-  * żądanie od wnioskodawcy wykazania, że organ posiada określoną informację (wyrok WSA w Krakowie z dnia 6 grudnia 2010 r.II SAB/Kr 110/10),+  * żądanie od wnioskodawcy wykazania, że organ posiada określoną informację (wyrok WSA w Krakowie z dnia 6 grudnia 2010 roku w sprawie sygn. akt.II SAB/Kr 110/10),
   * poinformowanie wnioskodawcy o treści dokumentu zamiast udostępnienia jego kopii ( I OSK 1622/10 - Wyrok NSA; wyrok WSA w Warszawie - II SAB/Wa 17/11).   * poinformowanie wnioskodawcy o treści dokumentu zamiast udostępnienia jego kopii ( I OSK 1622/10 - Wyrok NSA; wyrok WSA w Warszawie - II SAB/Wa 17/11).
   * przedstawienie informacji zupełnie innej niż wnioskowana, informacji niepełnej lub też informacji wymijającej (I OSK 2569/12 - Wyrok NSA; I OSK 601/05 - Wyrok NSA))   * przedstawienie informacji zupełnie innej niż wnioskowana, informacji niepełnej lub też informacji wymijającej (I OSK 2569/12 - Wyrok NSA; I OSK 601/05 - Wyrok NSA))
Linia 229: Linia 283:
   * nierespektowanie formy wskazanej przez wnioskodawcę (wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 maja 2011 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 19/11, wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 maja 2011 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 20/11, wyrok WSA w Krakowie z dnia 12 listopada 2013 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Kr 162/13, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 stycznia 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Gd 272/13, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 05 marca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Gd 262/13)   * nierespektowanie formy wskazanej przez wnioskodawcę (wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 maja 2011 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 19/11, wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 maja 2011 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 20/11, wyrok WSA w Krakowie z dnia 12 listopada 2013 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Kr 162/13, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 stycznia 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Gd 272/13, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 05 marca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Gd 262/13)
   *  żądać złożenia wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej zamiast wniosku o udostępnienie informacji publicznej - to osoba wnioskująca decyduje w jakim chce trybie otrzymać informację publiczną (I OSK 837/13 - Wyrok NSA, I OSK 805/13 - Wyrok NSA; I OSK 454/13, I OSK 522/13, I OSK 604/13, I OSK 430/13, I OSK 520/13, I OSK 605/13)    *  żądać złożenia wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej zamiast wniosku o udostępnienie informacji publicznej - to osoba wnioskująca decyduje w jakim chce trybie otrzymać informację publiczną (I OSK 837/13 - Wyrok NSA, I OSK 805/13 - Wyrok NSA; I OSK 454/13, I OSK 522/13, I OSK 604/13, I OSK 430/13, I OSK 520/13, I OSK 605/13) 
 +
 +====== Sks ======
 +Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, że sąd stosując przepis popełnił błąd w subsumcji, czyli niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi jaka powinna być prawidłowa wykładnia zastosowanego przepis prawa, bądź jak powinien być stosowany konkretny przepis prawa ze względu na stan faktyczny sprawy, a w przypadku zarzutu niezastosowania przepisu – dlaczego powinien być zastosowany. Uzasadniając zaś naruszenie przepisów postępowania wykazać należy, że uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarga kasacyjna nieodpowiadająca powyższym wymaganiom uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności.
  
 ====== Zbiór orzeczeń ====== ====== Zbiór orzeczeń ======
dip/uniki.1455812683.txt.gz · ostatnio zmienione: 2016/02/18 17:24 przez naczelnik
Public Domain
www.chimeric.de Valid CSS Driven by DokuWiki do yourself a favour and use a real browser - get firefox!! Recent changes RSS feed Valid XHTML 1.0